Ik loop er de laatste tijd vaak tegenaan dat ik weinig van God ervaar. Zo weinig voel, zo weinig Hem voel. Ik hoor af en toe wat van hem, gelukkig wel. Maar de beleving, het ervaren, is ver weg. Deels komt het door de levensfase waar ik inzit, met kleine kinderen en permanent slaaptekort. Ik heb weinig energie om stil te zijn en aandacht te hebben.
Maar waar is God? Ik vraag Hem: Wat wilt U dat ik doe? Wat heeft U voor mij? En ik hoor maar weinig. Ik verlang naar meer.
Maar áls ik iets van God hoor, is het iets anders. Ik heb het idee dat God tegen me zegt dat het goed is om even niets te doen. Dat er een periode van rust mag zijn. Niet per se een woestijnperiode, maar een periode waarin ik gewoon doe wat ik doe en verder niet veel meer. Misschien een soort van sabbatsjaar.
Meer impact
Probleem: Ik ben niet zo goed in niks doen. Ik kan best niks doen, maar het voelt niet goed. En daar loop ik steeds weer tegenaan. Ik voel me rusteloos omdat ik niks van God hoor. Ik voel druk om iets te gaan doen. Ik verlang naar meer impact. Deels omdat ik meer voor God wil betekenen vanuit mijn liefde voor Hem, deels omdat ik bang ben dat ik te weinig voor God beteken. En steeds weer maakt het me rusteloos, steeds weer moet ik weer bedenken: Oh ja, het hoeft even niet.
Het is goed om niets te doen.
Ik hoef niet meteen weer iets te starten, of ergens de leiding van op me te nemen. Ik hoef niet zo zeer een taak op me te nemen of iets te bedenken waardoor ik me actief inzet in Gods Koninkrijk. Ik hoef niet dit te laten groeien of dat te ontwikkelen. Het is prima om gewoon te doen wat ik doe.
Zijn en mijn taak
Als God iets anders wil, dan hoor ik het wel. Ik ben onderdeel van zijn familie en zijn koninkrijk en dan is Hij het ook die het aangeeft als Hij weer iets van me vraagt. Dat is zijn taak.
Mijn taak zit hem vooral in goed voor mezelf zorgen. Zorgen dat ik genoeg rust en alleen-tijd vind. God blijven zoeken en aanroepen. De dingen blijven doen waarvan ik weet dat ze goed zijn, omdat ik het in de Bijbel lees. Blijven bij de dingen waarvan ik het idee heb dat God ze al jaren geleden gevraagd heeft. Mijn gezin, mijn werk, deze blog.
En dat is best moeilijk. Ik wil namelijk ook meer in mijn werk, meer betekenen met deze blog. Maar het maakt me rusteloos (ik zei toch dat ik er steeds weer tegenaan loop?) en moet ik weer bedenken: Oh ja, het hoeft even niet.
Weet je, de belangrijkste les die ik heb te leren, is misschien wel dat God meer geïnteresseerd is in wie ik ben, dan in wat ik doe. En die les wil er bij mij blijkbaar steeds maar niet in.
(Fotocredit: Forrest Cavale)
16 november 2018 om 18:33
Hé Matthijs!
Leuk om zo je schrijven eens te zien 🙂
Mooi dat je je eigen proces deelt.
Herkenbaar hoor wat je vertelt…
Ik hoorde onlangs Jochem ook hierover praten en heeft volgens mij ook al wat dingen hierin ontdekt.
Misschien met hem eens hierover praten? 🙂
Maar hoeft natuurlijk niet 😉
21 november 2018 om 13:28
Bedankt voor je reactie, Emmely. En de tip!
16 november 2018 om 16:37
Kijk eens naar buiten?!
Het is herfst, zelfs de natuur maakt zich op voor een rustperiode; de winter. Dan lijkt alles dor en doods. Maar na de rust bot alles weer uit en gaat het uiteindelijk weer bloeien.
God geeft rust. De natuur, de 7e dag, maar ook je geloofsleven. Wees niet bang als je niets merkt of ervaart, Hij is er echt wel! Je mag rusten en op krachten komen om na de ‘winter’ weer voorzichtig uit te botten.
21 november 2018 om 13:29
Dankjewel, Riet.
16 november 2018 om 11:40
Mooi 🙂 herkenbaar ook!
Succes met het ‘niks doen’ 😉
21 november 2018 om 13:29
Dankje! Jij dan blijkbaar ook succes?
16 november 2018 om 10:35
Ha Matthijs,
Volgens mij ben je een hele mooie les aan het leren. Het raakt ongeveer aan al mijn blogs die ik schrijf: probeert gewoon ‘te zijn’ omdat God dat grote voorbeeld geeft. Het gaat hem om jou en niet om wat je doet. Ik moest denken aan dit blog dat ik ooit schreef https://www.chielvoerman.nl/verheug-u-in-de-here/ maar ook aan deze https://www.chielvoerman.nl/helemaal-voor-zichzelf/
Gods zegen! Wat gaaf dat de studenten mogen meeleren met jou! Dit is wat ze nodig hebben: eerlijkheid en transparantie. Dit gaat over ‘waarden’ inplaats van over ‘normen’.
21 november 2018 om 13:36
Bedankt voor je bemoediging Chiel. En voor het leesvoer!
16 november 2018 om 10:19
Met hetzelfde heb ik momenteel ook te maken. Bij ons is het zo dat de kinderen de deur uit zijn en ik me afvraag wat nu verder nog? De taak van opvoeden en het goede er in stoppen en het zaad zaaien van het evangelie in de kinderharten zit er op. Gelukkig heb ik mijn interesse als amateur historicus, maar geloof, kerk, christenen zegt me momenteel weinig. Is het dan mis met mij? Oké, ik weet dat Jezus Christus het ultieme offer voor mij heeft gebracht, maar ik heb geen gevoelens van vreugde in de Heer, vervuld zijn met de Heilige Geest of het verlangen om te bidden. Hoop dat het goed komt uiteindelijk. Hoop, daar heb je toch ook al eens over geschreven?
21 november 2018 om 13:37
Laat ik toevallig onlangs inderdaad over hoop hebben geschreven ;-).
Bedankt, Alfred! Succes met je eigen reis.