Vakantie is een tijd van even niet hoeven. Even de boel de boel laten, de deur achter je dichttrekken, met de beentjes omhoog, dat pakken ze je niet meer af en meer van dat soort clichés. Vakantie is een tijd van even niet hoeven, maar vaak wel veel doen: zwemmen, tent opzetten, uitstapjes, zelf koken, extra schoonmaak, boeken lezen, museum, dierentuin, fietsen. Maar: Het hóéft allemaal niet. Je bent vrij.
Ik werk bij Navigators. Het is een mooie club. Zelden heb ik een organisatie meegemaakt die zo nadrukkelijk oog heeft voor groei, ontwikkeling, ontdekken van talenten en waarmaken van potentie. Het is een club van voorwaarts, van omhoog, van meer en dieper. Prachtig, die drive tot ontwikkeling! Ik zie hem bij de studenten van NSV en bij de jeugdleiders van (mijn eigen) LEF. Die drive leidt tot het uitgeven van boeken en het doen van missiewerk. Prachtig!
De ‘maar’
Dit is het punt in de blog dat er een ‘maar’ komt. Want wat is de motivatie achter die drive? God eren door je potentie te ontwikkelen en je gaven te gebruiken is ook weer prachtig. Maar… sluipt er niet vaak iets in dat gaat van God eren naar God verdienen? Van ‘God eren’ naar ‘je eigenwaarde er uithalen’? Van groeien naar hollen. Van drive naar moeten.
Wat gebeurt er als het niet lukt. Hoe zie je jezelf als je niet groeit? Wat ontdek je als je halfjaarplan compleet de mist ingaat?
Ik hou van intentionele groei en daarom vind ik Navigators een mooie club. Ik hou van methodes en stappen om je te ontwikkelen en te groeien. Ik hou echter ook van niet hoeven.
Identiteit
Je bent oké. Meer dan dat: je bent waardevol. Geliefd. Genoeg. Ja, inderdaad: zoals je bent. Als je de rest van je leven nooit verder zou groeien, als je nooit tot je potentie zou komen, als je nooit met je talenten uit de verf zou komen, ben je waardevol. Geliefd. Genoeg. Sterker nog: Als je de rest van je leven zou slijten op de bank met een zak chips en alle series die je kunt vinden op Netflix zou bingewatchen tot je IQ onder het vriespunt daalt, ben je waardevol. Geliefd. Genoeg.
Dat is je identiteit als mens, maar ook als kind van God. Het is wie je bent. Je waarde wordt niet bepaald door wat je doet of hoeveel je groeit. Die identiteit geeft rust. Rust om niet te hoeven. Rust om even een ronde over te slaan. Rust van je FOMO of je YOLO. Rust van het volgende niveau behalen.
Tevreden
God houdt van groei. Hij geeft ook groei. Maar wel vanuit Hem. Bij een blogger over mindfulness las ik ooit: ‘De grote paradox in mijn leven is dat ik het meest groei als ik tevreden ben met wie ik ben.’ Voor christenen geldt dat nog wat scherper. Je bent waardevol. Geliefd. Genoeg. Als je groeit of niet groeit, God houdt van jou. Dat geeft ruimte voor gezonde groei op een stevig fundament. En voor gezonde rust op een stevig fundament.
Dus, ja: Ga aan de slag. Ga aan de slag als geliefd kind van God. Vanuit het juiste besef van je identiteit. Ga veel doen: groeien, leren, leiden, oefenen, lezen, bidden, vasten, luisteren, geven, plannen, streven, doelen stellen, je aan roosters houden, op stilteweekend. Maar: Het hóéft allemaal niet. Je bent vrij.
(Fotocredit: GoaShape, via unsplash.com)
Deze blog verscheen eerder op de site van Navigators