Zo af en toe kom ik ze tegen: liedjes waar ik kippenvel van krijg. Het is niet alleen goede muziek, maar het raakt me dieper. Het weet diepe verlangens te verwoorden of iets los te maken in mijn hart. De vakantieperiode is een mooie tijd om een aantal van die liedjes te delen. (Voor muziek die me eerdere jaren raakte, klik hier.)
Wat gebeurt er als ‘Oh My God!’ geen uitroep van pruilpubers en siliconencelebrity’s is, maar van een psalmist. Van een liedjesschrijver. Wat gebeurt er als ‘Oh My God’ niet geroepen wordt bij gebroken nagels of getwitterd bij de nieuwste outfit van een egogeiler, maar ten hemel schreit bij echt onrecht? Bij een wereld waar vergeven soms niet lukt en het idee van genade in je vlees snijdt. Dan krijg je dit lied van Jars of Clay. Wat gebeurt er als het geen loze uitroep is, maar gericht aan iemand die echt bestaat, die antwoord geeft? Dat zegt Jars of Clay niet, dat is aan jou.
