Zo af en toe kom ik ze tegen: liedjes waar ik kippenvel van krijg. Het is niet alleen goede muziek, maar het raakt me dieper. Het weet diepe verlangens te verwoorden of iets los te maken in mijn hart. De vakantieperiode is een mooie tijd om een aantal van die liedjes te delen. (Voor muziek die me eerdere jaren raakte, klik hier.)
Steven Delopoulos is vooral bekend als lid van de band Burlap to Cashmere, die in christelijk Nederland een aantal bescheiden hitjes had toen ik nog jong was en Spoor7 luisterde op 3FM. Burlap to Cashmere trok aan door een vrolijke, Mediterrane stijl en dat is niet verwonderlijk gezien de veelal Griekse achtergrond van de Amerikaanse bandleden. Uiteindelijk bleek de band niet echt te blijven hangen, vond ik de muziek wat oppervlakkig en verdween Burlap to Cashmere in hetzelfde laatje waar ook Stacie Orrico en de OC Supertones zitten.
Tot een aantal jaar geleden ik opeens op een solo-cd van Steven Delopoulos stuitte. Ik was verkocht. De muziek is meeslepend, de teksten zijn diep, zwaar en poëtisch en het gitaarspel is betoverend. Delopoulos zet muziek neer met een kracht en gewicht waarin veel te beluisteren valt. Een worsteling met het leven, eeuwen Grieks-orthodox denken, een hang naar het mythische en grote verhalen. In het nummer Ruin of the Beast komt dit allemaal samen. Het vertelt het verhaal van de zoon die het grote beest verslaat door zelf onthoofd te worden. De mensen denken dat ze zichzelf aan alles en iedereen ontworsteld hebben, maar wie goed luistert en observeert ziet in hun gedrag, hun woorden en hun denken het lied en het denken van het grote beest toch steeds weer terugkomen.
Dit nummer is een beetje een zware afsluiting van de serie dit jaar, maar het gebeurt maar zelden dat bij een nummer zowel de tekst als de muziek me diep raken. Het doet me verlangen naar het einde van alle verhalen en de hoop van de Zoon die komt. Lees verder →
