Zo af en toe kom ik ze tegen: liedjes waar ik kippenvel van krijg. Het is niet alleen goede muziek, maar het raakt me dieper. Het weet diepe verlangens te verwoorden of iets los te maken in mijn hart. In deze vakantieperiode wil ik een aantal van die liedjes delen.

In de film Walk The Line, over het leven van Johnny Cash, zit een mooie uitspraak. Johnny Cash besluit op een gegeven moment dat hij in een aantal gevangenissen op wil treden. En niet zo maar gevangenissen, maar Folsom Prison en San Quentin. Beruchte gevangenissen. Zijn manager zegt tegen hem (in de film): “Your fans are church folk, Johnny. Christians. They don’t wanna hear you singing to a bunch of murderers and rapists, tryin’ to cheer ‘em up.” Waarop Johnny Cash antwoordt: “Well, they’re not Christians, then.“ Aan die uitspraak moet ik denken bij dit nummer. Het is niet zozeer de tekst die me kippenvel geeft, als wel de reactie van het publiek. In San Quentin zingt Cash over San Quentin en zijn woorden zijn diep en donker en raken het publiek. Cash verplaatst zich in hun wereld en laat zien dat hij ze begrijpt en het publiek reageert daar uitzinnig op. Hij zingt verder liedjes over spijt en berouw, over God, over liefde. Johnny Cash brengt hoop op een donkere plek, zonder de duisternis van de plek te ontkennen.

Lees verder →