Matthijs den Dekker

Stel vragen, zoek God, reis mee. Verhelder je blik. | Een blog sinds 2013

Tagarchief: kerk

Kerk als plek van samen


door Een reactie plaatsen

Hoe de kerk zou moeten zijn, in 3 citaten

In sommige kringen is het hip om de kerk bij het oud papier van het christendom te schuiven. Ik snap die kringen. In sommige kringen is het hip om te zeggen dat de kerk zo’n beetje de plaatsvervanger van Christus op aarde is. Ik snap die kringen ook wel. In sommige kringen is het hip om vooral te benadrukken dat je een haat-liefdeverhouding met de kerk hebt. Dat is een beetje de kring waar ik in zit.

Ik heb namelijk een haat-liefdeverhouding met de kerk.

Als ik lees hoe kerken in grote steden over de hele wereld Gods liefde verbinden aan Gods gerechtigheid en Gods oog voor weggedrukten en onderdrukten, denk ik: Lees verder →


door 1 Comment

Waarom de Kerk niet de Bron is en me dat nederiger en belangrijker maakt

“Vaak hebben we het idee dat de Kerk een soort goddelijke telefooncentrale is.”

Het is een uitspraak van de Amerikaanse priester Robert Farrar Capon uit een interview uit 1983 (vandaar de gedateerde vergelijking met telefooncentrales :-)). Hij zegt erover:

“Vaak hebben we het idee dat de Kerk een soort goddelijke telefooncentrale is, die de wereld doorreist met als doel mensen te overtuigen hun telefoonlijntjes bij hen in te pluggen, want dan komt het goed. […] Voor de Kerk is deze gedachte dodelijk. De Kerk is namelijk in de wereld gezet om aan te kondigen dat God Lees verder →


door 2 reacties

De meest beklagenswaardige figuur uit de film

De film Silence van Martin Scorsese bevat veel personages die vechten voor hun geloof*. Het verhaal? Twee jonge Jezuïeten reizen in de 17e eeuw naar Japan om te kijken wat er klopt van de geruchten dat hun mentor, als missionaris naar Japan gestuurd, afstand heeft gedaan van zijn geloof.

De twee broeders ontmoeten in Japan de lokale, ondergrondse kerk, die zwaar onderdrukt en vervolgd wordt. Uiteindelijk worden zij ook gevangengezet en gedwongen, net als hun mentor, hun geloof te verloochenen.

De Japanse gelovigen die we tegenkomen vechten voor hun geloof en we zien velen sterven omdat ze weigeren Jezus te verloochenen. We zien de jonge Jezuïeten stand proberen te houden onder gevangenschap en marteling. Wat hen uiteindelijk beweegt om afstand te doen van hun geloof is Lees verder →

Kat springt op vensterbank


door 1 Comment

De parabel van de Vastgebonden Kat

Een warme lentedag half mei, een kleine basisschool in een dorpje op het platteland. De ramen van het lokaal staan open en terwijl het handjevol leerlingen hun tafels opdreunen, springt de dorpskat soepel op de vensterbank en begint in het zonnetje heen en weer te paraderen. Leerlingen kijken, zijn afgeleid. De meester, een jonge student die hier wat ervaring opdoet in de hoop op een vaste aanstelling aan een school in de grote stad, houdt vol. Tot de kat op zijn bureau hopt en aanstalten maakt om zich tussen de proefwerken neer te vleien.

Een snelle greep, een korte mauw, twee stappen en de kat is weer buiten. De meester is nog maar net weer begonnen bij 1 maal 9 is 9 of de kat springt weer miauwend op de vensterbank. ‘Maarten, vang jij die kat en bindt hem voor zolang maar even vast aan het paaltje buiten.’ Maarten, het behendige zoontje van de molenaar, vangt de kat en bindt hem vast. De les gaat ongestoord verder.

De volgende dag. De ramen staan weer open, hetzelfde tafereel. Een miauwende kat, een geïrriteerde onderwijzer. Meteen maar afrekenen met deze afleiding, denkt de meester en Maarten krijgt weer zijn bevel.

Als op de derde en de vierde dag de kat terug blijft komen is meester het zat. Aan het begin van de nieuwe schooldag ziet hij de kat al op het plein. Meteen doen! Hij vangt de kat en bindt hem vast, voor de lessen beginnen. [Lees verder]

Deze week is mijn blog te vinden op de site van Navigators. Klik door om de rest te lezen.
(Fotocredit: Bing Han)


door Een reactie plaatsen

Muziek die me raakt: U2 – Sleep Like a Baby Tonight

Zo af en toe kom ik ze tegen: liedjes waar ik kippenvel van krijg. Het is niet alleen goede muziek, maar het raakt me dieper. Het weet diepe verlangens te verwoorden of iets los te maken in mijn hart. De vakantieperiode is een mooie tijd om een aantal van die liedjes te delen. (Voor muziek die me eerdere jaren raakte, klik hier.)

Ik heb diep respect voor U2. Voor de muziek die ze maken, de statements die ze neerzetten en de levensstijl die hebben. Ik heb ook diep respect voor Bono. Voor de teksten die hij schrijft, zijn streven naar een betere wereld en het geloof dat hij belijdt. Een nieuwe cd van U2 is een no-brainer. Ik hoef er niet over na te denken of ik die ga kopen of niet (ik koop nog cd’s…). Hun nieuwste cd heet Songs of Innocence en bevat veel mooie nummers. Er is echter een nummer dat me het meest raakt, waar ik kippenvel van krijg, dat in mijn hoofd blijft hangen als ik het gehoord heb.

Niet dat ik dat wil. Ik wil dit nummer vergeten, ik wil het uit mijn hoofd. Meestal gaan deze blogs over mooie muziek die me blij maakt of hoopvol stemt. Die een bepaald verlangen oproept of iets moois aanroert. Sleep Like a Baby Tonight is niet zo’n nummer. Maar wel waanzinnig goed. Het raakt me hoe Bono hier met misbruik in de kerk aan de kaak stelt. Op een subtiele manier: niet zwaar, niet dramatisch, maar klein, indringend, op bedrieglijk lichte muziek. Het kruipt des te meer onder de huid, vooral omdat het hele lied gaat over degene die gewoon nog lekker slaapt ’s nachts, zelfs ‘when the church is where the war is’. Het is een lied van pijn, van aanklacht, van wanhoop. De Kerk hoort anders te zijn, waarom is het nog niet zo? Lees verder →


door 2 reacties

De teddyberenkerk [kort verhaal]

Er was eens, in een land hier ver vandaan, een teddyberenkerk. Inderdaad. Een kerk voor teddyberen. Elke zondag stroomde de kerk vol met teddyberen die samen de Knuffelmaker eerden. De teddyberen waren lief en gezellig en in de dienst ging het er altijd vrolijk aan toe. Iedereen deed mee op zijn eigen manier. Sommige teddyberen hadden te korte armpjes om fatsoenlijk te klappen, dus die staken ze maar in de lucht. Andere teddyberen hadden grote flaporen, waar ze achter in de zaal mee konden zwaaien. Elke teddybeer zat op een unieke manier in elkaar en kon zo op een unieke manier de Knuffelmaker eren.
Lees verder →