Matthijs den Dekker

Stel vragen, zoek God, reis mee. Verhelder je blik. | Een blog sinds 2013

Tagarchief: muziek


door 1 Comment

Muziek die me raakt: Jon Foreman – Mercy’s War

Zo af en toe kom ik ze tegen: liedjes waar ik kippenvel van krijg. Het is niet alleen goede muziek, maar het raakt me dieper. Het weet diepe verlangens te verwoorden of iets los te maken in mijn hart. De vakantieperiode is een mooie tijd om een aantal van die liedjes te delen. (Voor muziek die me eerdere jaren raakte, klik hier.)

Jon Foreman. Wat moet ik zeggen? Jon Foreman weet keer op keer door te dringen tot die plek waar been en merg elkaar raken. In veel van zijn liederen is Jon Foreman (solo of met zijn band Switchfoot) voor mij een krachtige brenger van het woord van God.

Dit nummer? Ik weet serieus niet zo goed wat ik ervan moet zeggen. Het legt dingen bloot. Het geeft kracht en leven aan geloofswoorden die ik al heel mijn leven hoor en afgesleten zijn in mijn oren. Het gaat over de ultieme nederlaag van Christus, maar plaatst het in de krachtige, kosmische, geschiedenis-overbruggende context van de oorlog van Genade. In die strijd is een nederlaag een overwinning.

Ik heb in de tekst hierboven vaak het woord krachtig gebruikt, geloof ik. Ik kan er namelijk niet zoveel woorden aan geven verder. Luister zelf. Lees verder →


door Een reactie plaatsen

Muziek die me raakt: Relient K – Prodigal

Zo af en toe kom ik ze tegen: liedjes waar ik kippenvel van krijg. Het is niet alleen goede muziek, maar het raakt me dieper. Het weet diepe verlangens te verwoorden of iets los te maken in mijn hart. De vakantieperiode is een mooie tijd om een aantal van die liedjes te delen. (Voor muziek die me eerdere jaren raakte, klik hier.)

De tweede artiest in deze zomerserie die ik voor het eerst hoorde als tiener, maar daarna uit het oog verloor (na Chris Rice). De schreeuwerige ska-achtige pubermuziek van Relient K raakte uit het zicht, toen ik zelf de schreeuwerige puberfase achter me liet. Ik ontgroeide de hoempa-gitaren van de oude cd die ik ooit eens gekocht had en Relient K raakte in de vergetelheid. Tot ik ze bij toeval onlangs weer tegenkwam en Relient K net zo gegroeid was als ik. Van ska-herrie naar singer-songwriter, van zeker weten naar zoeken. Soms af en toe wat te glad, maar hun nieuwere cd’s hebben een prettige symboliek en gaan dieper. Met een alternatieve edge, die ze bij nader inzien vroeger al hadden.

Het nummer Prodigal komt van de cd Air For Free en raakt veel thema’s. De zoektocht naar persoonlijk contact met Jezus en hoe dat gehinderd wordt door het geblaat van glamourgelovigen. De plek van redding in een wereld waar mensen niet geloven dat ze gered hoeven te worden. En ook die zoektocht naar persoonlijk contact met Jezus in het eigen onvermogen tot contact.

Het is uiteindelijk het refrein dat het hem doet: “I am the champion of wine, You’re the bread on my tongue.” Daar ligt de crux, daar komen we uiteindelijk steeds weer in contact met Jezus: in het brood en de wijn. Ook als we achteraan staan, omdat we steeds weer weglopen.

Lees verder →


door 2 reacties

Muziek die me raakt: Big Daddy Weave – The Lion and The Lamb

Zo af en toe kom ik ze tegen: liedjes waar ik kippenvel van krijg. Het is niet alleen goede muziek, maar het raakt me dieper. Het weet diepe verlangens te verwoorden of iets los te maken in mijn hart. De vakantieperiode is een mooie tijd om een aantal van die liedjes te delen. (Voor muziek die me eerdere jaren raakte, klik hier.)

De kracht van Bijbelse beelden kan me soms opeens weer verrassen. Ik heb ze allemaal al honderd keer gehoord in mijn leven, maar soms komen ze weer fris boven, met een nieuwe gloed, of een nieuwe betekenis. God die in Daniël 7 ‘de Oude van Dagen’ wordt genoemd, bijvoorbeeld. Een weergave van God die de afgelopen tijd diep binnenkwam.

Het beeld van dit lied is dat van Jezus, die zowel Leeuw van Juda wordt genoemd als Lam van God. Op zichzelf al een krachtig beeld, maar in deze paradox des te meer. De Leeuw van Juda, toonbeeld van macht, de Aslan van deze wereld. Het Lam van God, bestemd voor de slacht, de zondebok van deze wereld. Het is één persoon!

Kracht die zichtbaar wordt in zwakheid, het is misschien wel de meest onbegrijpelijke paradox van het geloof. Dit lied geeft met het verlangen om me daaraan over te geven. Die paradox te omarmen, in het omarmen van Jezus. Lees verder →


door Een reactie plaatsen

Muziek die me raakt: Chris Rice – When Did You Fall

Zo af en toe kom ik ze tegen: liedjes waar ik kippenvel van krijg. Het is niet alleen goede muziek, maar het raakt me dieper. Het weet diepe verlangens te verwoorden of iets los te maken in mijn hart. De vakantieperiode is een mooie tijd om een aantal van die liedjes te delen. (Voor muziek die me eerdere jaren raakte, klik hier.)

Ik hoorde de muziek van Chris Rice voor het eerst toen ik tiener was, maar vond het toen veel te luchtig en licht. Sommige muziek leer je pas waarderen als je zelf wat ouder wordt. Meestal geldt dat voor wat zwaardere muziek, waar de diepe thema’s van het leven in bezongen worden. Voor mij geldt het dus ook voor de muziek van Chris Rice. Hij schrijft bedrieglijk lichte liedjes over liefde en geloof. Liedjes die ik nu pas waardeer, nu ik steeds meer de lichtheid van liefde mijn hart durf te laten vullen. In tegenstelling tot de tiener die gevoel te oppervlakkig vond.

Chris Rice werd in één klap een hit met The Cartoon Song, maar ging daarna muzikaal gelukkig al snel de andere kant op. In zijn nummers belicht hij dingen die al duizenden keren bezongen zijn, maar vaak op een verfrissende en verrassende manier. Nu ik zijn muziek terugluister, raakt het me. Dit nummer gaat over het feit dat iemand verliefd op hem is, maar hij dat allemaal nog niet door heeft. Voor mij een herkenbare situatie! Dit liedje herinnert me eraan dat in die tijd dat ik nog liep te zoeken wat ik voor mijn huidige vrouw voelde, zij er al wel over uit was. Het kriebelt me met terugwerkende kracht.

Tekstuele hoogtepunt: “When did you let your heart run free?” Een aanmoediging voor iedereen die in het zonlicht van de liefde loopt: laat je hart maar gaan. Lees verder →


door Een reactie plaatsen

Muziek die me raakt: Steven Delopoulos – Ruin of the Beast

Zo af en toe kom ik ze tegen: liedjes waar ik kippenvel van krijg. Het is niet alleen goede muziek, maar het raakt me dieper. Het weet diepe verlangens te verwoorden of iets los te maken in mijn hart. De vakantieperiode is een mooie tijd om een aantal van die liedjes te delen. (Voor muziek die me eerdere jaren raakte, klik hier.)

Steven Delopoulos is vooral bekend als lid van de band Burlap to Cashmere, die in christelijk Nederland een aantal bescheiden hitjes had toen ik nog jong was en Spoor7 luisterde op 3FM. Burlap to Cashmere trok aan door een vrolijke, Mediterrane stijl en dat is niet verwonderlijk gezien de veelal Griekse achtergrond van de Amerikaanse bandleden. Uiteindelijk bleek de band niet echt te blijven hangen, vond ik de muziek wat oppervlakkig en verdween Burlap to Cashmere in hetzelfde laatje waar ook Stacie Orrico en de OC Supertones zitten.

Tot een aantal jaar geleden ik opeens op een solo-cd van Steven Delopoulos stuitte. Ik was verkocht. De muziek is meeslepend, de teksten zijn diep, zwaar en poëtisch en het gitaarspel is betoverend. Delopoulos zet muziek neer met een kracht en gewicht waarin veel te beluisteren valt. Een worsteling met het leven, eeuwen Grieks-orthodox denken, een hang naar het mythische en grote verhalen. In het nummer Ruin of the Beast komt dit allemaal samen. Het vertelt het verhaal van de zoon die het grote beest verslaat door zelf onthoofd te worden. De mensen denken dat ze zichzelf aan alles en iedereen ontworsteld hebben, maar wie goed luistert en observeert ziet in hun gedrag, hun woorden en hun denken het lied en het denken van het grote beest toch steeds weer terugkomen.

Dit nummer is een beetje een zware afsluiting van de serie dit jaar, maar het gebeurt maar zelden dat bij een nummer zowel de tekst als de muziek me diep raken. Het doet me verlangen naar het einde van alle verhalen en de hoop van de Zoon die komt. Lees verder →


door Een reactie plaatsen

Muziek die me raakt: Leagues – You Belong Here

Zo af en toe kom ik ze tegen: liedjes waar ik kippenvel van krijg. Het is niet alleen goede muziek, maar het raakt me dieper. Het weet diepe verlangens te verwoorden of iets los te maken in mijn hart. De vakantieperiode is een mooie tijd om een aantal van die liedjes te delen. (Voor muziek die me eerdere jaren raakte, klik hier.)

Ik heb in deze blog al een aantal keer verwezen naar de boeken van Donald Miller. Zijn eerste boek Blue Like Jazz is in Nederland relatief bekend, zijn latere boeken wat minder. Het nieuwste boek heet Scary Close en gaat over het vinden van ware intimiteit in de relaties met mensen om ons heen. En dat komt inderdaad eng dichtbij, als je net als Donald Miller al veel te lang met een masker voor leeft. Ik herkende veel in het boek.

Als cadeautje bij het boek kon je een gratis ‘soundtrack’ downloaden. Een stuk of 15 liedjes, uitgekozen door Miller zelf, die pasten bij de boodschap, sfeer en thema van het boek. Zoals het boek me raakte en aan het denken zette, zo raakte de muziek me vaak ook.
Een van de liedjes kwam van Leagues, een band die me totaal niets zegt. Het is een vrolijk liedje dat maar één ding wilt communiceren: Je hoort erbij! En niet alleen hoor je erbij, we zitten hier ook al een poos op je te wachten! Wat een weldadige boodschap! Het gaat niet over een specifieke situatie, over een specifieke groep, over een plek of tijd of context, nee. Je hoort er gewoon bij! Elke keer als ik dit nummer luister, geneest er diep vanbinnen iets. Lees verder →


door Een reactie plaatsen

Muziek die me raakt: Eddie Vedder – Society

Zo af en toe kom ik ze tegen: liedjes waar ik kippenvel van krijg. Het is niet alleen goede muziek, maar het raakt me dieper. Het weet diepe verlangens te verwoorden of iets los te maken in mijn hart. De vakantieperiode is een mooie tijd om een aantal van die liedjes te delen. (Voor muziek die me eerdere jaren raakte, klik hier.)

Into The Wild, uitgekomen in 2007, is een film die je lang bijblijft. In ieder geval is de film mij wel lang bijgebleven. Chris McCandless is de wereld waarin hij leeft zat en maakt een radicale keuze. Hij laat alles achter en trekt de wildernis in. Daar komt hij anderen tegen, maar vooral zichzelf. De film gaat over radicaliteit, over anders leven dan de maatschappij van je vraagt, over op weg gaan zonder te weten waar je uitkomt, over het leven aangaan zonder te weten wat je tegenkomt. De film gaat over het leven. Een aangrijpend verhaal, omdat ik de gevoelens van de hoofdpersoon goed ken, maar hij een paar stappen verder gaat dan ik.

Onderdeel van de emotie van de film is de meeslepende soundtrack van Eddie Vedder (Pearl Jam). In een aantal prachtige liederen, zonder opsmuk, maar met indringende teksten en gitaarspel, geeft hij, net als Chris McCandless, zijn commentaar op de samenleving. Vedder kent de gevoelens van de hoofdpersoon ook goed en weet ze om te zetten in muziek.
Society is het beste voorbeeld van alles wat deze soundtrack zo goed maakt: indringende tekst, goede muziek, een diepe, rauwe stem en die emotie. Die emotie van alles achter willen laten, van gaan waar je voor wilt gaan, van het idee hebben dat je groter kunt leven dan je leeft, van de vraag waarom we zo veel geven om willen hebben. Lees verder →


door Een reactie plaatsen

Muziek die me raakt: U2 – Sleep Like a Baby Tonight

Zo af en toe kom ik ze tegen: liedjes waar ik kippenvel van krijg. Het is niet alleen goede muziek, maar het raakt me dieper. Het weet diepe verlangens te verwoorden of iets los te maken in mijn hart. De vakantieperiode is een mooie tijd om een aantal van die liedjes te delen. (Voor muziek die me eerdere jaren raakte, klik hier.)

Ik heb diep respect voor U2. Voor de muziek die ze maken, de statements die ze neerzetten en de levensstijl die hebben. Ik heb ook diep respect voor Bono. Voor de teksten die hij schrijft, zijn streven naar een betere wereld en het geloof dat hij belijdt. Een nieuwe cd van U2 is een no-brainer. Ik hoef er niet over na te denken of ik die ga kopen of niet (ik koop nog cd’s…). Hun nieuwste cd heet Songs of Innocence en bevat veel mooie nummers. Er is echter een nummer dat me het meest raakt, waar ik kippenvel van krijg, dat in mijn hoofd blijft hangen als ik het gehoord heb.

Niet dat ik dat wil. Ik wil dit nummer vergeten, ik wil het uit mijn hoofd. Meestal gaan deze blogs over mooie muziek die me blij maakt of hoopvol stemt. Die een bepaald verlangen oproept of iets moois aanroert. Sleep Like a Baby Tonight is niet zo’n nummer. Maar wel waanzinnig goed. Het raakt me hoe Bono hier met misbruik in de kerk aan de kaak stelt. Op een subtiele manier: niet zwaar, niet dramatisch, maar klein, indringend, op bedrieglijk lichte muziek. Het kruipt des te meer onder de huid, vooral omdat het hele lied gaat over degene die gewoon nog lekker slaapt ’s nachts, zelfs ‘when the church is where the war is’. Het is een lied van pijn, van aanklacht, van wanhoop. De Kerk hoort anders te zijn, waarom is het nog niet zo? Lees verder →


door Een reactie plaatsen

Muziek die me raakt: The Waiting – Hands In The Air

Zo af en toe kom ik ze tegen: liedjes waar ik kippenvel van krijg. Het is niet alleen goede muziek, maar het raakt me dieper. Het weet diepe verlangens te verwoorden of iets los te maken in mijn hart. De vakantieperiode is een mooie tijd om een aantal van die liedjes te delen. (Voor muziek die me eerdere jaren raakte, klik hier.)

waitingDit nummer van The Waiting stond op zo’n verzamel-cd die je vroeger wel eens gratis kreeg als je een andere cd kocht, of die je dan voor 2 gulden mee mocht nemen. Ik ken de band eigenlijk niet, ik heb nooit andere nummers van ze geluisterd, ik weet niet eens of ze nog bestaan. Dit nummer, Hands In The Air, staat echter in mijn geheugen gegrift.

Het lied gaat over overgave. Over een God die groter is. Over vechten met iemand waar je niet van kunt winnen en het oneens zijn met iemand waarvan je weet dat Hij altijd gelijk heeft. Zelden heb ik deze thema’s in zulke krachtige taal gehoord als bij dit lied: You’re on the mighty side of strong, you’re on the huge side of big.
Het lied vertelt een verhaal, een pad, bijna letterlijk. De deur uit, de tuin in, op de knieën, ik  ben het moe om te strijden, ik steek mijn handen op en in de morgenzon schreeuwt mijn ziel om U. Het lied sloot 20 jaar geleden aan bij mijn strijd toen en nog steeds, op een veel dieper niveau, bij mijn worstelingen met God nu. Met elke dag weer die overgave.
Lees verder →


door Een reactie plaatsen

Hoe Alain Clark me zicht op God gaf

Veel van de hedendaagse popmuziek gaat langs me heen en dat beschouw ik als een zegen. Ik luister zelden naar de radio. Als ik aan het werk ben moet ik geen muziek om me heen hebben en als ik muziek wil luisteren heb ik een voorraad cd’s en natuurlijk Spotify, zodat ik zelf kan kiezen wat ik luister. De keerzijde daarvan is dat ik sommige echt goede muziek pas vrij laat ontdek.

Dat gebeurde ook met het nummer Father and Friend van Alain Clark. Ik had het af en toe wel vaag opgevangen –iets met looking and seeing myself– maar pas laat drong me door waar het over gaat. En wat een prachtig nummer het eigenlijk is. Een vader en zoon zingen samen een lied met als refrein ‘Everytime I look at you I see myself, I’m so proud of you’. Sinds ik dat weet, geeft het lied me kippenvel.

De grootste zoektocht in mijn geloof de laatste jaren is de zoektocht naar intimiteit met God en wat het betekent dat Hij Vader is. De woorden die daarbij gebruikt worden (liefhebbende vader, geliefd kind) zijn waar, maar heb ik al zo vaak gehoord dat ze in mijn hoofd blijven steken. En mijn hoofd is niet het probleem als het om intimiteit gaat, het is mijn hart dat in de weg staat. Daarom ben ik blij met woorden of beelden die fris en nieuw zijn en mijn hart raken. En je raadt het al: Alain Clark heeft me daarbij geholpen.
[Lees meer]

Deze week is mijn blog te vinden op de site van Navigators, waar ik vaste blogger ben. Klik door om de rest te lezen.

Fotocredit: Paul Luberti, creative commons)