Vorige week schreef ik over hoe het me maar moeilijk lukt om rust te vinden. Terwijl ik het idee heb dat God zegt: Het hoeft even niet. Dit is een vervolg op die blog.
Ik schrijf ook vaak over mijn moeite met het hebben van persoonlijk contact met God, het hebben van een persoonlijke relatie met Jezus. Ik zou zo graag concreet zijn liefde willen ervaren, maar dat is eigenlijk maar zelden gebeurd. Ik zou zo graag willen dat het (ahum: Hij) dichterbij komt.
Ik heb moeite met Lees verder
Zo af en toe kom ik ze tegen: liedjes waar ik kippenvel van krijg. Het is niet alleen goede muziek, maar het raakt me dieper. Het weet diepe verlangens te verwoorden of iets los te maken in mijn hart. De vakantieperiode is een mooie tijd om een aantal van die liedjes te delen. (Voor muziek die me eerdere jaren raakte, klik hier.)
De tweede artiest in deze zomerserie die ik voor het eerst hoorde als tiener, maar daarna uit het oog verloor (na Chris Rice). De schreeuwerige ska-achtige pubermuziek van Relient K raakte uit het zicht, toen ik zelf de schreeuwerige puberfase achter me liet. Ik ontgroeide de hoempa-gitaren van de oude cd die ik ooit eens gekocht had en Relient K raakte in de vergetelheid. Tot ik ze bij toeval onlangs weer tegenkwam en Relient K net zo gegroeid was als ik. Van ska-herrie naar singer-songwriter, van zeker weten naar zoeken. Soms af en toe wat te glad, maar hun nieuwere cd’s hebben een prettige symboliek en gaan dieper. Met een alternatieve edge, die ze bij nader inzien vroeger al hadden.
Het nummer Prodigal komt van de cd Air For Free en raakt veel thema’s. De zoektocht naar persoonlijk contact met Jezus en hoe dat gehinderd wordt door het geblaat van glamourgelovigen. De plek van redding in een wereld waar mensen niet geloven dat ze gered hoeven te worden. En ook die zoektocht naar persoonlijk contact met Jezus in het eigen onvermogen tot contact.
Het is uiteindelijk het refrein dat het hem doet: “I am the champion of wine, You’re the bread on my tongue.” Daar ligt de crux, daar komen we uiteindelijk steeds weer in contact met Jezus: in het brood en de wijn. Ook als we achteraan staan, omdat we steeds weer weglopen.
Dat is het nieuws deze week: Ik neem een pauze van een half jaar van deze blog. Maar voor ik daar wat meer over vertel, eerst mijn nieuwjaarsboodschap.
Ik geloof dat Gods liefde gaat over zijn vrijheid en aanvaarding. Een radicaal besef van wat Gods liefde betekent, brengt diepe innerlijk herstel en geeft helderheid over hoe we God zien, onszelf zien en anderen zien. Ik wens je dit jaar dan ook meer zicht op Gods liefde toe. Dat je anders naar jezelf zult kijken omdat je weet dat je geliefd bent. En dat je naar anderen kijkt in het besef dat Gods liefde er voor iedereen is.
Ja, die pauze. Lees verder
Na een heel aantal gebeden en vragen komt er aan het eind van het Onze Vader een belijdenis: Want aan u behoort het koningschap, de macht en de majesteit tot in eeuwigheid. Je moet er wel even voor doortikken in je bijbelapp, omdat het blijkbaar niet in alle oude geschriften staat. Mijn scherpe analytische geest ziet in deze belijdenis drie onderdelen. Samen vormen ze een soort van drietrapsraket.
Lees verder
Veel van de hedendaagse popmuziek gaat langs me heen en dat beschouw ik als een zegen. Ik luister zelden naar de radio. Als ik aan het werk ben moet ik geen muziek om me heen hebben en als ik muziek wil luisteren heb ik een voorraad cd’s en natuurlijk Spotify, zodat ik zelf kan kiezen wat ik luister. De keerzijde daarvan is dat ik sommige echt goede muziek pas vrij laat ontdek.
Dat gebeurde ook met het nummer Father and Friend van Alain Clark. Ik had het af en toe wel vaag opgevangen –iets met looking and seeing myself– maar pas laat drong me door waar het over gaat. En wat een prachtig nummer het eigenlijk is. Een vader en zoon zingen samen een lied met als refrein ‘Everytime I look at you I see myself, I’m so proud of you’. Sinds ik dat weet, geeft het lied me kippenvel.
De grootste zoektocht in mijn geloof de laatste jaren is de zoektocht naar intimiteit met God en wat het betekent dat Hij Vader is. De woorden die daarbij gebruikt worden (liefhebbende vader, geliefd kind) zijn waar, maar heb ik al zo vaak gehoord dat ze in mijn hoofd blijven steken. En mijn hoofd is niet het probleem als het om intimiteit gaat, het is mijn hart dat in de weg staat. Daarom ben ik blij met woorden of beelden die fris en nieuw zijn en mijn hart raken. En je raadt het al: Alain Clark heeft me daarbij geholpen.
[Lees meer]
Deze week is mijn blog te vinden op de site van Navigators, waar ik vaste blogger ben. Klik door om de rest te lezen.
Fotocredit: Paul Luberti, creative commons)
Als kind probeerde ik soms het Onze Vader zo snel mogelijk op te zeggen. Als de preek lang duurde, kon ik dankzij mijn nieuwe horloge met secondewijzer heel wat testjes doen. Zo heb ik in de kerk ontdekt dat ik in twee seconden het alfabet kan opzeggen (niet hardop, maar gefluisterd!) en kon ik op een gegeven moment twee minuten mijn adem inhouden (het idee is om zo stil mogelijk te blijven zitten en zo lang mogelijk te wachten met op de klok kijken). En het Onze Vader kreeg ik er ook snel uit. Tien seconden, om precies te zijn.
Dit is een eerste blog in een serie over het Onze Vader (officieel schrijf je Onzevader, maar dat vind ik niet mooi). Er is al onnoemelijk veel over geschreven vanuit veel verschillende perspectieven, door heel veel verschillende mensen. In deze serie daarom geen Bijbelstudie, achtergrondzoektocht, bronnenanalyse, verklaringen of uitleggingen. Dat is eerder al veel beter gedaan.
Lees verder
Het is een kleine trend aan het worden. (Of misschien is het al langer een trend, maar ben ik zoals meestal een late aanhaker.) Ik hoor en lees en zie het in ieder geval steeds vaker: christenen die aangeven dat ze diepgaand twijfelen. Dat ze bezig zijn van hun, of van een, geloof te vallen. Ze trekken het niet meer, ze weten het niet meer, het lukt gewoon niet meer zo om te geloven zoals ze geloofden. Zo ook ik. Een paar jaar geleden ben ik na een geloofscrisis met deze site begonnen. Nu geloof ik dat ik weer aan het twijfelen ben. Dat ook ik bezig ben van een geloof te vallen. Of misschien is het niet een nieuwe periode, maar deel van dezelfde reis.
Lees verder
Zo af en toe kom ik ze tegen: liedjes waar ik kippenvel van krijg. Het is niet alleen goede muziek, maar het raakt me dieper. Het weet diepe verlangens te verwoorden of iets los te maken in mijn hart. Net als vorig jaar, wil ik in deze vakantieperiode een aantal van die liedjes delen.
Mensen die mij een beetje kennen weten dat ik niet zo van worshipmuziek hou. Op de een of andere manier vind ik niet de connectie met God bij liedjes van Hillsong, Jesus Culture of Opwekking. De tijd dat ik anti was, ligt overigens wel achter me en ik moet toegeven dat er tegenwoordig af en toe echt goede nummers gemaakt worden (Oceans bijvoorbeeld).
Eén band heeft echter al die jaren wel mijn worshipschild doorboort: The Violet Burning, een wisselende formatie muzikanten rond zanger Michael Pritzl. Het is geen worshipband, maar hun muziek is altijd op een doordringende manier op God gericht. Ik weet niet of het hun eerlijkheid in teksten is, een diepgang en devotie die ik in hun live-optredens gezien heb of het feit dat ze God aanbidden met slome, scheurende gitaren. De teksten van The Violet Burning zijn vaak simpel, maar er spreekt een verlangen uit naar intimiteit met God op een diep niveau. Het is een uitnodiging aan God om dichtbij te komen, in het volle besef dat God soeverein is. Dat maakt het des te indrukwekkender dat Hij die uitnodiging steeds weer aanneemt.
Lees verder
Ik vind mezelf soms veel te serieus. Altijd maar analyse, zelfreflectie, dingen leren en dan proberen om ze bewust ‘in de praktijk te brengen’. Nogal verstandelijk, zeg maar. Zo ben ik, daar ontkom ik niet aan, maar ik vind het ook eenzijdig. Ik vind het tijd voor de praktijk. Niet voor de praktijk van leren beseffen dat ik geliefd ben, maar voor de praktijk van leren leven dat ik geliefd ben. Het is de ultieme manier van God de eer geven voor wat Hij in mijn leven doet.
Het was een los zinnetje in mijn blog van vorige week: “Durf ik het aan om te zeggen dat ik goed genoeg ben, ook met al mijn imperfecties?” Ik heb het veel christenen horen vragen, vooral jongeren: Wanneer is het genoeg? Wanneer bid ik genoeg, wanneer lees ik genoeg Bijbel, wanneer ben ik genoeg met God bezig? Genoeg, zodat God vindt dat ik het goed doe. Genoeg om die relatie te kunnen hebben. Genoeg om zelf te weten dat ik het goed doe bij God.
Lees verder
