Tijdens een video over de oerknal raakte Gods grootheid me dieper dan ik ooit eerder had gehad. De verteller liet zien hoe iets explodeerde, gassen afkoelden, om elkaar cirkelden, er elementen ontstonden en langzaam planeten zich vormden. Wauw, dacht ik: Als God op deze manier de aarde heeft geschapen, dan nam Hij de tijd. God kneedt, danst het universum in elkaar op een indrukwekkende, prachtige manier. Het gaf me kippenvel om te denken aan de God die dat in zijn hand heeft, die dat heeft ontworpen.
Ook als je niet gelooft dat God miljarden jaren gebruikt heeft om de wereld te scheppen, is het alsnog bijzonder dat Hij het in 6 dagen deed. Er was een tijd dat de aarde woest en leeg was. Er was een tijd dat het donker was. Er was een tijd dat er licht was van een zon die scheen op een uitgestorven aarde. Er was een tijd van planten, onaangeroerd door dierlijk of menselijk leven. Er was een tijd dat de mens alleen was. Het werd avond en morgen… Ook in 6 dagen Lees verder
Een nieuw boek van Johan Klein Haneveld en ik heb twee manieren ontdekt om het te lezen. Met de vraag: Hoe kan ik hier anderen mee overtuigen? Of met de vraag: Wat doet dit met mij? Ik begon vooral met de eerste vraag, maar daar liep ik al snel mee vast. Dit is namelijk geen rationeel verhaal waar je anderen mee kunt overtuigen. Het boek gaat in op de diepste verlangens van de mensheid. Op dat onbestemde gevoel dat zegt ‘Dit kan niet anders – dit moet het zijn – ik geloof dit – maar waarom?’ 
