Zo af en toe kom ik ze tegen: liedjes waar ik kippenvel van krijg. Het is niet alleen goede muziek, maar het raakt me dieper. Het weet diepe verlangens te verwoorden of iets los te maken in mijn hart. Net als vorig jaar, wil ik in deze vakantieperiode een aantal van die liedjes delen.

Mensen die mij een beetje kennen weten dat ik niet zo van worshipmuziek hou. Op de een of andere manier vind ik niet de connectie met God bij liedjes van Hillsong, Jesus Culture of Opwekking. De tijd dat ik anti was, ligt overigens wel achter me en ik moet toegeven dat er tegenwoordig af en toe echt goede nummers gemaakt worden (Oceans bijvoorbeeld).
Eén band heeft echter al die jaren wel mijn worshipschild doorboort: The Violet Burning, een wisselende formatie muzikanten rond zanger Michael Pritzl. Het is geen worshipband, maar hun muziek is altijd op een doordringende manier op God gericht. Ik weet niet of het hun eerlijkheid in teksten is, een diepgang en devotie die ik in hun live-optredens gezien heb of het feit dat ze God aanbidden met slome, scheurende gitaren. De teksten van The Violet Burning zijn vaak simpel, maar er spreekt een verlangen uit naar intimiteit met God op een diep niveau. Het is een uitnodiging aan God om dichtbij te komen, in het volle besef dat God soeverein is. Dat maakt het des te indrukwekkender dat Hij die uitnodiging steeds weer aanneemt.
Lees verder →