Matthijs den Dekker

Stel vragen, zoek God, reis mee. Verhelder je blik. | Een blog sinds 2013

Tagarchief: onvoorwaardelijke liefde

tomlin


door Een reactie plaatsen

Muziek die me raakt: Chris Tomlin – Good Good Father

Zo af en toe kom ik ze tegen: liedjes waar ik kippenvel van krijg. Het is niet alleen goede muziek, maar het raakt me dieper. Het weet diepe verlangens te verwoorden of iets los te maken in mijn hart. De vakantieperiode is een mooie tijd om een aantal van die liedjes te delen. (Voor muziek die me eerdere jaren raakte, klik hier.)

De afgelopen jaren schreef ik daar flinke teksten bij, met wat me raakte in het lied en waarom. Dit jaar wil ik de muziek meer voor zichzelf laten spreken en mijn teksten zo kort mogelijk houden.

Ook ik heb inmiddels duizenden verhalen gehoord over hoe God zou zijn. Ik heb alleen nog niet zo vaak het zachte nachtelijke gefluister van Liefde gehoord. Maar als ik daar iets over opvang, is het met de woorden van dit lied: you tell me that you’re pleased and that I’m never alone. Simpel, maar raak. Het komt bij me binnen: de wederzijdse bevestiging van God als Vader en ik als geliefd kind. Diep in Zijn en mijn identiteit. Lees verder →

Gods liefde alverzoening


door 4 reacties

Ik denk liever te groot van Gods liefde dan te klein #alverzoening

Op basis van zijn nieuwste boek God is goed en ik niet steeg Paul Young (je weet wel van The Shack/De uitnodiging en zo) bij velen met stip op hun Ketterij-Top-40. In dat boek stelt Young ten diepste niet te kunnen geloven in een God die mensen voor eeuwig in de hel laat zitten. Wat hem betreft zullen er ook na de dood uiteindelijk kansen zijn om voor God te kiezen, hoewel dat voor de een langer zal duren dan voor de ander.

Al jaren op Nummer 1 in de Ketterij-Top-40: Rob Bell. Nog zo iemand. Ik moet zijn boek Love Wins nog lezen, maar de inhoud is inmiddels wel bekend. Het kostte hem uiteindelijk zijn baan. Niet omdat hij koos voor een bepaalde kijk op de hel, maar omdat hij nadrukkelijk koos bepaalde denkbeelden niet af te wijzen.

Verkiezingsbelofte

Alverzoening is het vieze woord hier. Universalisme. Uiteindelijk wordt iedereen met God verzoend. Gevaarlijke ketterij, is mij verteld. Lees verder →


door 2 reacties

Heb je een werkrelatie of een liefdesrelatie met God?

Ik heb coole collega’s. Het zijn toffe mensen, goed in hun werk, aardig, gedreven, betrouwbaar en open. Oog voor kwaliteit, gevoel voor humor, passie voor God. Hoe langer ik met ze werk, hoe beter ik ze leer kennen en hoe meer mijn respect groeit voor wie ze zijn en wat ze kunnen.

Ik heb ook een coole vrouw. Ze heeft alle eigenschappen die mijn collega’s ook hebben en meer. Hoe langer ik getrouwd ben, hoe beter ik haar leer kennen, hoe dieper mijn liefde groeit. Mijn relatie met mijn vrouw is echter totaal anders dan de relatie met mijn collega’s (en gelukkig maar!). Met collega’s heb ik een werkrelatie, met mijn vrouw een liefdesrelatie. Bij haar ben ik thuis.

Andere taal

Ik hou ervan om dingen voor God te doen. In zijn Koninkrijk werken, naar zijn stem luisteren, dienen in de kerk, blogs schrijven. Lekker aan de slag en samen bouwen aan het Koninkrijk van God. Prima! God is Koning en ik ben zijn dienaar. Jezus is Heer en ik ben zijn volgeling. Mooie taak.

Tot ik Jezus andere taal hoor gebruiken. [Lees verder]

Deze week is mijn blog te vinden op de site van LEF. Klik door om de rest te lezen.


door 4 reacties

3 redenen waarom ik geloof dat God je aanvaardt zoals je bent

“I love you just the way you are.” Toen Colin Firth dit met zijn reebruine ogen tegen Renée Zellweger (aka Bridget Jones) zei, begon het zelfs bij mij een beetje te zwijmelen. Bridget kon het dan ook niet geloven. Ze wachtte op de komma en de ‘maar’ of de ‘behalve’ die er niet kwam. Later maakte mister Darcy het nog bonter. Hij zei dat hij vooral hield van haar ‘wobbly bits’; die delen van haar lichaam die Bridget zelf maar moeilijk kon accepteren. (Heerlijk, ik hou van vrouwenfilms!)

En ja, dan is de sprong snel gemaakt. Als zelfs iemand als Mark Darcy in een film iemand aanvaardt zoals ze is, dan is dat iets dat God al helemaal moet kunnen! En dat geloof ik ook: dat God je aanvaardt zoals je bent. We zingen het in liederen: ‘Kom zoals je bent’. Maar omdat ik mijn theologie en Godsbeeld op ietsjes meer dan Bridget Jones-films wil baseren (en hoop dat jij dat ook doet), hier drie redenen waarom God je aanvaardt zoals je bent. Lees verder →


door Een reactie plaatsen

Marie Kondo en de God van het opruimen

Ik heb laatst de twee boeken van Marie Kondo gelezen, wereldwijd geroemd als opruimgoeroe. Kondo kijkt je lief lachend aan vanaf de achterkant van het boek en vertelt hoe je je huis moet opruimen. Ze vertelt je precies welke stappen je moet volgen om je spullen uit te zoeken, weg te gooien en uiteindelijk op te bergen. Haar belangrijkste criterium: Word ik hier blij van?

Mijn vrouw had het boek meegenomen, maar ik moet bekennen dat ik er ook zin van kreeg om op te ruimen. Lees verder →


door Een reactie plaatsen

Waarom je Gods genade niet groter maakt door de mens naar beneden te halen

In mijn hoofd voel ik me vaak klein. Anderen schrijven beter dan ik. Anderen durven meer. Anderen zetten stappen waar ik nog probeer te kruipen. Anderen zijn beter, mooier, groter, verder, nederiger dan ik. Iets in mijn hoofd zegt dan: Dit klopt niet, zo moet je niet denken. En daar heeft mijn hoofd gelijk in.

Maar om dat probleem op te lossen, neemt mijn hoofd soms een verkeerde afslag. Het denkt: Maar die ander is eigenlijk helemaal niet zo groot, mooi, goed. Kijk maar, hij doet dit-en-dit en zus-en-zo, dat slaat helemaal nergens op.

Het is een verkeerde afslag omdat het niets oplevert. Lees verder →


door Een reactie plaatsen

Een cultuur van schaamte in de kerk is verwoestend

Ik ben zestien en ik kniel op de vloer van mijn kamer. Ik heb gezondigd en schaam me kapot. Ik kan niet meer bidden, durf niet naar God toe en hoop dat het pijnlijke van mijn houding Hem enigszins tevredenstelt. Ik wil laten zien dat ik echt, echt wel veel spijt heb. Als ik het gevoel heb dat ik genoeg boetedoening gedaan heb, komt mijn relatie met God langzaamaan weer op peil.

Schaamte. Mijn schaamte hield me weg bij God. Daarmee is het een voorbeeld van hoe dodelijk schaamte is voor relaties. Relaties met mensen, maar ook met God. Brené Brown schrijft over het verschil tussen schaamte en schuldgevoel. Lees verder →


door 2 reacties

Amen, ja, amen. Aaaahamen, aaaahahahaaaaahameeeeeeen. Amen! (Onze Vader, slot)

“Amen is niet het sein tot kuchen in de kerk.” Zo vertelde een boekje over gebed mij ooit. Amen is veel meer. In veel bewerkingen van het Onze Vader die bedoeld zijn om te zingen is dat amen aan het eind een grote climax. Het wordt lang en plechtig uitgerekt (aaaahaaaaamen) en nog een paar keer herhaald. Je moet wat met dat korte woordje aan het eind.

Meen ik dit?

Een poosje geleden plaatste ik deze tweet:

Lees verder →


door Een reactie plaatsen

Waarom je Gods liefde niet voor jezelf kunt houden

Gods liefde gaat over vrijheid en aanvaarding. Dat is in één zin het centrale thema van mijn blog. Waarom? Omdat ik daar zelf nog veel in te leren heb en steeds weer meer ontdek en ervaar van Gods liefde, vrijheid en aanvaarding. Ik ben van een strenge God die me opsloot in regels en zocht naar wat ik fout deed naar een God gegaan die een liefdevolle vader is. Niet omdat me dat beter uitkwam, maar omdat God zich steeds meer zo aan me laat zien. Het is soms een worsteling het te accepteren, maar ik blijf het proberen. Net zo lang tot ik er goed in wordt.
Lees verder →


door Een reactie plaatsen

Ik wil meer dan reflectie: Leven dat ik geliefd ben

Ik vind mezelf soms veel te serieus. Altijd maar analyse, zelfreflectie, dingen leren en dan proberen om ze bewust ‘in de praktijk te brengen’. Nogal verstandelijk, zeg maar. Zo ben ik, daar ontkom ik niet aan, maar ik vind het ook eenzijdig. Ik vind het tijd voor de praktijk. Niet voor de praktijk van leren beseffen dat ik geliefd ben, maar voor de praktijk van leren leven dat ik geliefd ben. Het is de ultieme manier van God de eer geven voor wat Hij in mijn leven doet.

Lees verder →